Gece örttü siyahını

Gece örttü siyahını,

sessizce ama kesin bir kararla —

gökyüzü sustu, rüzgâr bile ayaklarını çekti geri.

Bir gölge yürüdü duvarlardan içeri,

ve ben, kendi içimde kayboldum

adı konmamış bir boşluğun içinde.

Gece örttü siyahını,

gizledi ne varsa gün ışığında kalan.

Gözyaşımı görmesin diye yıldızlar,

başımı çevirdim karanlığa.

O an anladım,

insan en çok gecede yalnızdır.

Kalabalıklar gündüz içindir,

ama gece,

sadece yüreğinde taşıdığınla kalırsın baş başa.

Bir ismini anmaktan korktuğum var içimde,

bir bakışı hatırladıkça yakan.

Gece geldiğinde

daha çok sesini duyarım sustuğun şeylerin.

Çünkü gece saklamaz,

gece gösterir.

Ne kadar kaçsan da,

kendi içine sakladığını

alır çıkarır önüne koyar.

Gece örttü siyahını

ve ben örttüm içime seni —

dokunamadığım bir hatıra gibi.

Kalbim attı yine de,

her zamanki gibi usulca

ama bu sefer biraz daha eksik,

biraz daha yavaş,

çünkü her siyah

bir şey götürür insandan.

Gözlerim duvara takılı,

duvarda gölgen yok,

ama ben hâlâ seni izliyorum.

Adını anmıyorum artık,

çünkü bazı isimler sadece içte yankılanır

ve bazı insanlar sadece gecelerde gelir akla.

Bir düş gibi,

yarım kalmış bir şarkı gibi…

Gece örttü siyahını

ama ben hâlâ arıyorum bir ışık kıvılcımı.

Belki sabah gelir,

belki gelmez…

Ama biliyorum,

sen o sabaha ait değilsin.

Sen gecesin.

Karanlıksın.

Ve ben en çok seni

gece seviyorum.

Savaş Yol